بابک شاکر
۵ اکتبر امسال روز جهانی معلم با شعار :«ارزش دادن به صدای معلمان: به سوی یک قرارداد اجتماعی جدید برای آموزش» تعیین شده است .
حصول اطمینان از اینکه معلمان در تصمیماتی که بر زندگی و توانایی آنها در تدریس تأثیر می گذارد صدای خود را دارند و رضایت شغلی توانایی آنها را بهبود می بخشد. تدریس بایدبه گزینه شغلی جذاب‌تری تبدیل شود تا با حفظ معلمان موجود و جذب استعدادهای جدید به این رشته، کمبود معلم در سطح کشور جبران شود . با توانمندسازی معلمان برای مشارکت در تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری، می‌توانیم این حرفه را تقویت کنیم و یک قرارداد اجتماعی جدید برای آموزش بسازیم.
صدای معلم را می توان به روش های مختلفی تعریف کرد، اما در این زمینه، ظرفیت معلمان برای بیان نظرات حرفه ای، دیدگاه های فکری و بینش و تخصص در طراحی برنامه درسی، انتخاب های آموزشی، ارزیابی، مدیریت کلاس درس، سیاست های مدرسه و اصلاحات آموزشی گسترده تر را شامل می شود. صدای معلمان نیز باید از طریق گفت و گوی اجتماعی پدیدار شود که بستری را برای معلمان، مقامات آموزشی و سیاست گذاران فراهم می کند تا ایده ها را تبادل کنند و به طور مشترک به چالش ها رسیدگی کنند.اتحادیه های معلمان می توانند با شکل دادن به جهت گیری و توسعه سیستم های آموزشی از طریق مشاوره، مذاکره و چانه زنی دسته جمعی، نقش پیشرو در دفاع از حقوق، منافع و رفاه آنان ایفا کنند.
صدای معلم می تواند نقش مهمی در همسویی سیستم ها با یک قرارداد اجتماعی جدید برای آموزش داشته باشد که تدریس را به عنوان یک شغل مشارکتی، نوآورانه و فکری ، چارچوب می دهد. در این چشم‌انداز؛ تحقیق، تأمل و تولید دانش به بخش‌های جدایی‌ناپذیر حرفه معلمی تبدیل می‌شود، در حالی که همه ذینفعان – از جمله معلمان، اتحادیه‌ها، جامعه مدنی و مقامات دولتی – به طور جمعی برای مشارکت در گفتگو و توسعه مسیری رو به جلو با یکدیگر تلاش می‌کنند.
گنجاندن مطالبات معلمان در فرآیندهای تصمیم گیری آموزشی می تواند به افزایش جذابیت حرفه ای که به نظر می رسد جذابیت خود را در سطح جهانی از دست می دهد، کمک کند.
برای مقابله با این روند نگران کننده کاهش آمار معلمان، اصلاحات و استراتژی های مختلف با هدف تقویت مطالبات معلمان نه تنها از طریق روند اصلاحات، بلکه برای اطمینان از استخدام و خرید خدمت مناسب ، نقش کلیدی ایفا می کنند.
برای افزایش احترام به تدریس و بهره‌گیری از تخصص بی‌شمار معلمان، باید یک تغییر فرهنگی در سیستم‌هایی ایجاد شود که اهمیت مطالبات صنفی را تصدیق و ترویج کند. برای انجام این کار، کشورها باید کنوانسیون‌های بین‌المللی را که گفتگوی اجتماعی را تقویت می‌کنند، به‌ویژه کنوانسیون‌های شماره ۸۷ و ۹۸ سازمان بین‌المللی کار را تصویب کنند.
با این حال، آنها باید اطمینان حاصل کنند که این امر با اراده سیاسی دنبال می شود و معلمان و نمایندگان آنها برای مشارکت در مشاوره، مذاکره و چانه زنی جمعی آموزش دیده اند. فضای مجازی و اطلاع رسانی را نیز می توان پشتیبانی و توسعه داد، از جمله از طریق رسانه های اجتماعی، ابزارهای دیجیتال و با استقبال از نقش های بازیگران دیگر که می تواند دیدگاه معلمان را بیشتر تقویت کند.
صرف نظر از اقدامات انجام شده، سیستم ها باید با صبر و حوصله،تخصیص زمان و منابع به مطالبات معلمان اهمیت دهند ،در گفتگوهای اجتماعی را برای اطمینان از اعتبار و قدرت مستمر حرفه معلمی سرمایه گذاری کنند. این سرمایه‌گذاری همچنین برای رفع کمبود معلمان بسیار مهم است، زیرا توانمندسازی معلمان از طریق گفتگوی معنادار می‌تواند به جذب و حفظ افراد بیشتر در این حرفه کمک کند. تنها در این صورت است که آموزش می تواند آرزوی تبدیل شدن به شغلی مشارکتی، نوآور و جذاب را داشته باشد که در قرارداد اجتماعی جدید برای آموزش پیش بینی شده است.